1987 - Tot stof zult ge wederkeren

Vrijdagmorgen 26 juni. Somber, regen.

Begon gistermiddag, eerst niet wetende hoe, vanuit het midden van de onderste rand van de lap linnen met zwart garen de lap te omwikkelen, op te vreten.  Het werd bijna  een obsceen beeld.

Een zwart pikje bungelend aan die witte lap,  en nu is het een 30 cm lange duivelslul die er aan hangt.

1988

Vrijdag 19 aug. Somber, donker, regen.

De kortste afstand tussen twee punten is de rechte lijn.

De lijn is Tijd, onherroepelijk gespannen. Fuck the time.

1990

Dinsdag 9 jan. De zon en zacht.

Kocht voor 150.-  PVC rollen van 10 centimeter doorsnee.

Holekidee, ik kan weer aan het werk!

Ik maak acht verschuifbare rollen. Vier zijn er klaar. Plak de vellen aan elkaar met Arabische gom. Vind het nu al mooi, en weet niet eens wat ik er verder mee doe.

1990 - 1991

Dinsdag 2 okt. Prachtig herfstweer.

Droomde over werkbeurzenkunst in een enorme hal. Veel was er, veel en kleurig, veel en indrukwekkend.  Bovenop een imposant roze drie dimensioneel beeld was de tekst geschreven: KLAARTJE IS GODS LIEF.

En omdat Klaartje Gods lief was, was ze uitverkoren zulke enorme linnen bouwsels te maken, zo plastisch, perfect gestoffeerd en beschilderd. Relativeren was volstrekt uit de tijd, alle mogelijke en onmogel...

1991 - 1992

Dinsdag 14 mei. Regen, koud, IJsheiligen.

Ik ben begonnen werk naar boven te brengen. En daar word ik zo melancholerisch van, dat ik het allemaal in de fik zou willen steken. Al dat oude werk. Waarom in godsnaam de staarten (vies, vuil) van ‘De Stand van Zaken’ bewaren?

Wat is dat toch voor een gewoonte: dingen bewaren die voorbij zijn. Hele zolders bouwen en vullen met dingen die voorbij zijn.

1992

Donderdag 11 juni.

Plak al dagen mislukte ansichtkaarten met een gestotterd drolletje erop, op de wand tegenover me. Honderden heb ik gemaakt, ze zijn bedoeld voor de laatste rol. Maar zijn ze wel bedoeld voor de laatste rol?

Blijkbaar verveeld dat bruine peristaltische ding me nog niet.

1993

Maandag 11 januari. Extreem zacht en hevige zuidenwind.

In Joegoslavië eten varkens de ledematen van mensen op. Nooit zal er nog een einde aan die gruwel komen, generatie na generatie zal elkaar vernietigen.

Doodstil is het om me heen.

1994 - 1995

Dinsdag 24 jan.

Wij zijn als razende bezig met het bouwen van de eerste iglo. Vijf rijen hoog en het wiebelende skelet van elektriciteitsbuizen staat nog onaangeraakt. Door de paperclips is het mogelijk de modules nog te schuiven, te tunen, onder spanning te zetten. Het is fantastisch.

1996 - 1997

Vrijdag 5 april. Mooi weer.

Blijf maar in de weer met projectie, gisterenavond ook. En vanmorgen heb ik sterk het idee om het felle daglicht buiten te sluiten en van het atelier een enorme Hut te maken, waar dag en nacht naadloos in elkaar overgaan. Weg met alle gedoe.

1996 - 1997

Donderdag 20 maart. Fris, de zon, het groen groeit.

Het is gedaan!  Godverdomme een cesuur, een aardverschuiving!

Vier kartonnen sneed ik, fileerde ik, in stukken. Een enorme ruimte ontstond, niet alleen op de muren, maar ook in mijn hoofd.

Bevrijd van het vierkant, alles is mogelijk.